Zarządzanie jest i musi być systemem gry sterowanej. Wynika to głównie z konieczności zapewnienia ciągłości gry, ciągłości zarządzania, bez której organizacja nie może sprawnie funkcjonować w dłuższym okresie – i ochrony systemu przez dezintegrację. „Sterowanie grą przejawia się w trojakiego typu działaniach: ustalaniu i zmianie reguł obowiązujących wszystkich graczy, w tym również sterującego, arbitrażu sporów pomiędzy graczami (kryterium rozstrzygnięcia jest skutek dla przebiegu gry) i podziale zasobów między uczestników gry” [Koźmiński, Zawiślak, 1982, s. 100].
– 5, Zarządzanie jest grą hierarchiczną. „Oznacza to, że na wszystkich szczeblach pośrednich pomiędzy najwyższym i najniższym sterujący grą na poziomie niższym są jej uczestnikami na poziomie równym sobie” [Koźmiński, Zawiślak, 1982, s. 71].
Gra zarządzania toczy się na wszystkich szczeblach systemu społeczno-gospodarczego, w różnych układach organizacyjnych. Najczęściej przyjmuje postać społecznej gry o zasoby. Pewną rolę w rozdziale środków odgrywa także przypadek.
Gra może być produktywna lub pasożytnicza. Przypadek pierwszy zachodzi wówczas, gdy w efekcie społecznych interakcji podejmowane są działania, które, choć nie przewidziane przez formalne zasady i normy, sprzyjają trwaniu i rozwojowi organizacji oraz tworzeniu nadwyżek dóbr, usług i wartości. O grze powiemy, że jest pasożytnicza, gdy „zasoby, którymi organizacja dysponuje, używane są w celu wymiany usług między jednostkami i koalicjami w sposób określony jedynie przez interesy osobiste i partykularne grupowe” [Koźmiński, Zawiślak, 1982, s. 138].
Leave a reply