Zależności kosztów własnych produkcji od wydajności

Ostatnio do kwestii kosztów straconego czasu nawiązał sam P. Drucker. Pisał: „Metoda tradycyjnego rozliczania kosztów mierzy jedynie koszty produkcji, natomiast ignoruje koszty nieprodukowania, wynikające na przykład z czasu postoju maszyny lub usterek wyrobu wymagających jego obrabiania lub przeróbki. Wiadomo, że czas nieprodukowania wynosi więcej niż 20% ogólnego czasu produkcji, w niektórych zakładach nawet 50%, a kosztuje tyle samo ile czas produkcji w płacach, ogrzewaniu, oświetleniu, oprocentowaniu kapitału, a nawet w zakresie surowców. System tradycyjny nie mierzy żadnego z tych czynników” [Drucker, 1990], Wypada tylko żałować, że ani Druckerowi,

AS- krzywa kosztu na jednostkę czasu pracy maszyny OC – styczna z krzywą AS w punkcie C. wyznaczającym minimum kosztu straconego czasu: W – punkt wyznaczający wielkość produkcji wzorcowej P\ ab – odcinek przedstawiający tzw. koszt użyteczny: bc – odcinek przedstawiający koszt straconego czasu. ani żadnemu innemu współczesnemu guru zarządzania, nie jest znany dorobek K. Adamieckiego. Pocieszmy się: polscy czytelnicy są w lepszej sytuacji.

Podstawowym problemem, którym zajmował się K. Adamiecki, była organizacja pracy zbiorowej, o czym wspominaliśmy. Zaproponował on przede wszystkim: jak najdokładniejszy dobór jednostek wytwórczych współdziałających ze sobą, uzgodnienie czasów działania poszczególnych jednostek.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>