Współistnienie kulturowe polega na poszukiwaniu kompromisu między kulturami partnerów – kulturą kraju macierzystego organizacji i kulturami krajów gospodarzy. Uwagę koncentruje się na poszukiwaniu rozwiązań możliwych do przyjęcia przez wszystkich zainteresowanych. W tym celu przeprowadza się badania porównawcze kultur, na postawie których projektuje się kompromisowy styl zarządzania. Wykorzystuje się przede wszystkim obszar podobieństw. Na przykład, przystępując do rozmów z partnerem zagranicznym, negocjator koncentruje się głównie na tym, by niczym nie urazić drugiej strony. Unikając konfliktów, stara się znaleźć wspólny język i wspólne wartości, nawet za cenę utraty pewnych korzyści.
Dyrektor amerykańskiej firmy Plus Co. musiał zdecydować o obsadzeniu stanowiska dyrektora ds. handlu jednej z południowoamerykańskich filii. Zaproponował pana A – młodego człowieka wychowanego w kraju, w którym działała filia. A ukończył studia w Harvard Business School, władał biegle językiem ojczystym oraz angielskim. Dla dyrektora Plus Co. był idealnym kandydatem na szefa handlu. Jednak dyrekcja filii sprzeciwiła się tej propozycji, wysuwając kontrkandydata, młodszego brata dyrektora filii, pana J. Dla dyrektora Plus Co. była to osoba nie do przyjęcia z powodu niezadowalającego poziomu wykształcenia, jak i znajomości języka angielskiego. Zwyczaj obsadzania stanowisk kierowniczych krewnymi dyrektora był całkowicie niezgodny z wyobrażeniem Amerykanina na temat etyki biznesu. Po długim namyśle i zasięgnięciu rady u specjalistów, dyrektor Plus Co. zdecydował się na rozwiązanie kompromisowe. Na stanowisku dyrektora ds. handlu zatrudnił pana S, biegle władającego angielskim absolwenta Stanford, a poza tym krewnego dyrektora południowoamerykańskiej filii. Kandydatura została przyjęta i pan S rozpoczął pracę.
Leave a reply