Dysponowanie przez każdego uczestnika organizacji mniej lub bardziej ograniczonym zakresem swobody i władzą dyskrecjonalną jest możliwe tylko dlatego, że wiążą się one z niepewnością, z którą nieustannie zmaga się system i ci, którzy odpowiadają za jego trwanie, efekty i rozwój. Niepewność ta wynika m.in. z technicznych, ekonomicznych i prawnych cech problemów. Wiąże się silnie z zależnością organizacji od otoczenia. Często jest jednak celowo kreowana przez jednostki lub grupy, które stwarzają specyficzne problemy tylko po to, by zwiększyć lub przynajmniej utrzymać sw’oją kontrolę nad innymi. Dzieje się tak dlatego, że niepewność z punktu widzenia problemu staje się władzą z punktu widzenia konkretnych aktorów. Umożliwia bowiem, powtórzmy to raz jeszcze, manipulowanie przewidywalnością zachowań własnych, partnerów i przeciwników.
W każdej organizacji wyróżnić można cztery podstawowe typy źródeł niepewności, którym odpowiadają różne typy władzy. Są to:
– 1) niepewność wynikająca z niewiedzy i braku umiejętności rozwiązywania ważnych dla organizacji problemów, z którą łączy się tzw. władza eksperta
– 2) niepewność tkwiąca w stosunkach „organizacja-otoczenie” i odpowiadająca jej władza łącznika”
– 3) niepewność związana z brakiem zgodności między siecią zadań i siecią informacyjną w organizacji, czyli między informacjami potrzebnymi do realizacji zadań na określonym stanowisku a informacjami posiadanymi przez danego aktora jest ona źródłem władzy „informatora”
– 4) niepewność związana z wieloznacznością i wielofunkcyjnością przepisów organizacyjnych, będąca podstawą władzy, którą można określić jako władzę „prawodawcy”.
Leave a reply