W PTT nie było długoterminowych planów, nie opracowywano także szczegółowych budżetów z przewidywanymi wydatkami. Najwyżsi rangą urzędnicy byli trochę politykami, trochę pracownikami administracji państwowej, trochę kierownikami przedsiębiorstw. Zbyt słaby system zachęt (bodźców) dla kierownictwa nie sprzyjał wzrostowi zaangażowania w sprawy instytucji i podwyższaniu sprawności funkcjonowania. Morale kadry było osłabione przez częste i niekiedy bardzo niewybredne uwagi i interwencje ze strony różnych członków parlamentu. Dotyczyły one głównie nieudolności i opieszałości urzędników. Wszystko to prowadziło do stopniowego pogarszania się sytuacji PTT, jej prestiżu, funduszów itp.
Jakie są, w świetle poglądów H. Fayola, główne źródła niesprawności opisanego systemu? Jakie zalecenia sformułowałby bayol, aby poprawić sytuację istniejącą w PTT?
Gdybyś był(a) doradcą podsekretarza stanu (kierującego PTT) ds. zarządzania, jakie działania uprawniające byś mu zaproponował(a)? Dlaczego?
Zasadę jedności rozkazodawstwa, którą do teorii organizacji i zarządzania wprowadził H. Fayol, znano od dawna. Pan Bóg, dając Mojżeszowi na górze Synaj dziesięcioro przykazań, sformułował ją tak: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną”. Realizacja tej zasady spowodowała pojawienie się problemu rozpiętości kierowania.
Leave a reply