Gry społeczne – kontynuacja

Gracze angażują się w grę ze zmienną intensywnością. Są mniej lub bardziej aktywni. Zależy to m.in. od obiektywnych możliwości rozgrywek, od zmian w postrzeganiu szans i zagrożeń oraz zmian motywacji.

Gracze muszą posługiwać się wzajemnie zrozumiałym językiem. Różnią się jednak stopniem jego opanowania. Ponadto niektóre koalicje wykształcają własny „język wewnętrzny”. Sprzyja to zwiększeniu spójności grupy oraz czyni jej działania bardziej nieprzewidywalnymi dla innych uczestników gry spoza koalicji [Koźmiński, Zawiślak, 1982, s. 69],

Według Koźmińskiego i Zawiślaka gra społeczna jest jednym z podstawowych mechanizmów regulujących współdziałanie ludzi, podstawowym mechanizmem wymiany dóbr, usług i wartości w świecie zróżnicowanych interesów. Dlaczego ludzie prowadzą gry? – Dlatego, że dążąc do uzyskania indywidualnych korzyści nie mogą ich osiągnąć bez współpracy z innymi, którzy także pragną czegoś dla siebie.

Gra organizacyjna jest szczególnym przypadkiem gry społecznej. Jej specyfika jest związana z oddziaływaniem struktury formalnej, formalnych zasad i norm zachowań. Koźmiński i Zawiślak piszą: „Układ formalny jest punktem wyjścia gry: podejmuje się ją po to, by przezwyciężyć ograniczenia, jakie ten układ stwarza” [Koźmiński, Zawiślak, 1982, s. 133]. „Możliwość wykorzystywania elementów struktury formalnej przez określone jednostki i koalicje uczestniczące w grze jest podstawą wymiany usług, przetargu

– 0 określone wartości, agresywnych i obronnych koalicji itp.” [Koźmiński, Zawiślak, 1982, s. 135].