Gra organizacyjna

Jak wynika z powyższego, źródła niepewności są specyficznym zasobem, który nie tylko „określa” typ władzy, ale również jest przedmiotem „zawłaszczenia” i gry, co podkreślają autorzy referowanego ujęcia.

Podział na tych, którzy kierują, i tych, którzy są podporządkowani, jest w rzeczywistości podziałem względnym. Realna władza nie może być bowiem trwale „przypisana” żadnemu decydentowi. Jest zawsze płynnym stosunkiem wymiany, który łączy dwie strony. Często trudno jest określić, kto faktycznie w tym stosunku dominuje, tym bardziej, że zależności te ulegają zmianom.

Według Croziera i Friedberga mechanizmem, dzięki któremu względnie autonomiczni aktorzy „organizują” swoje stosunki wiadzy, regulują je i częściowo stabilizują, jest przede wszystkim społeczna gra organizacyjna.

Każda gra organizacyjna ma swoją naturę i specyficzne właściwości. strukturę i reguły. Jest w znacznym stopniu wyznaczona przez problemy występujące w instytucji, ograniczona przez struktury i normy, szczególnie zaś przez szeroko rozumiane czynniki kulturowe. Zaangażowany w grę aktor (gracz), który pragnie utrzymać się w niej oraz dąży do uzyskania jak najwyższych korzyści osobistych, musi zaakceptować narzucone przez nią ograniczenia, jej logikę. W każdej bowiem grze można stosować tylko określony, choć oczywiście nie wszystkim znany, zestaw strategii wygrywających. Zdaniem autorów, na tym właśnie polega specyficzny przymus gry, konieczność racjonalnych – ze względu na jej zasady i reguły – zachowań aktorów.