„Karty instrukcyjne najdalej idącego typu – pisze cytowany już Thompson – zawierają spis wszystkich elementów' stanowiących razem daną czynność, przy czym dla każdego z tych elementów podany jest minimalny czas, potrzebny na jego wykonanie, bez dodatku. Następnie sumuje się oddzielnie: poszczególne elementy czasu pracy czysto ręcznej i pracy maszynowej: dodaje się teraz do każdej z tych sum dodatek procentow’y, uznany za potrzebny, na wszelki wypadek, dla pewności. Ostatecznie otrzymuje się tą drogą sumę czasów minimalnych i czasów dodatkowych, które razem stanowią, jako całość, czas wyznaczony robotnikowi” [Thompson, 1938, s. 47],
Aby podnieść indywidualną wydajność pracy, F.W. Taylor zajął się także doskonaleniem technologii, maszyn i narzędzi. Najsłynniejsze są jego eksperymenty z łopatami. Pracując w Bethlehem Steel Co. obserwował pracę ładowaczy zatrudnionych przy wyładunku i załadunku na bocznicy kolejowej
– 1 placu składowym takich materiałów, jak ruda, węgiel, koks, żużel, piasek, wapń, popiół. Zauważył, że robotnicy posługując się standardowymi łopatami zagarniają różne wagowo porcje w zależności od rodzaju materiału. Na przykład taka porcja koksu ważyła ok. 1,7 kg, a rudy aż 17 kg. W tej sytuacji Taylor przeprowadził serię eksperymentów. Wybrani, najlepsi robotnicy pracowali kolejno łopatami o różnej pojemności pod kierunkiem instruktora prowadzącego obserwacje i pomiary. Okazało się, że wydajność pracy zmieniała się wraz ze zmianami ciężaru porcji zagarnianej każdorazowo na łopatę. Ustalono, że dobry robotnik uzyskuje najlepsze wyniki, jeżeli bez względu na materiał posługuje się łopatą, na której mieści się ładunek ważący przeciętnie 10 kg, z tolerancją (w górę i w dół) nie przekraczającą 1 kg. Aby to osiągnąć Taylor wprowadził aż 15 rodzajów łopat. Dzięki nowym narzędziom, po upływie 3,5 lat, 140 osób wykonywało pracę, do której przedtem trzeba było 400-600 robotników.
Leave a reply