Wiedziony tą ideą Franklin stworzył wewnętrzny system informacji kierowniczej. Zaprojektowano i wdrożono skomputeryzowaną sieć, a na biurku dyrektora pojawił się terminal. Komputer osobisty, połączony bezpośrednio z jednostką centralną w firmie, zainstalowano w jego domu.
Gordon Thompson, wicedyrektor i szef dywizji podręczników dla szkół średnich {dywizja, od angielskiego słowa division, to względnie samodzielna jednostka organizacyjna, ponosząca pełną odpowiedzialność za prowadzenie działalności w wyodrębnionej dziedzinie), obawiał się ustalonego na dzień dzisiejszy spotkania z Franklinem. Dyrektor, jak twierdziła jego sekretarka, spędził prawie całą noc przy swoim domowym komputerze. Prawdopodobnie był „uzbrojony” w wiele konkretnych danych, trudnych i przykrych pytań. Thompson i inni dyrektorzy zawsze czuli się nieswojo, gdy wiedzieli o długich sesjach komputerowych swego przełożonego.
W ciągu sześciu miesięcy funkcjonowania tzw. systemu informacyjnego zarządu w Century Inc. zaszły poważne zmiany. Zmienił się nie tylko przepływ informacji, ale także układ sił w grupie menedżerów najwyższego szczebla i ogólna atmosfera w organizacji. Franklin miał bezpośredni i ciągły dostęp do ogromnej ilości danych ekonomicznych, finansowych, osobowych, dotyczących planowania, produkcji, marketingu, księgowości itd. Do tego „złapał gorączkę komputerowy” i sprawiał wrażenie zahipnotyzowanego przez nowy system. Analizował dane na wiele różnych sposobów, podważał przyjęte założenia i koncepcje, eksperymentował. Przy pomocy komputera coraz śmielej wnikał w to wszystko, co było do tej pory dla zarządu „czarnymi skrzynkami”, do wnętrza poszczególnych dywizji i funkcjonalnych wydziałów przedsiębiorstwa. Po sesjach przy terminalu często wzywał podwładnych, by zadawać im szczegółowe pytania dotyczące ich działań oraz tego, „co by było gdyby…”. Wszyscy, także wicedyrektorzy, poświęcali coraz więcej czasu na przewidywanie pytań Franklina.
Leave a reply