Nawet jeśli gra o zasoby jest produktywna w konkretnym układzie, może być pasożytnicza z punktu widzenia układu szerszego. 1 odwrotnie. Wprowadzone rozróżnienie jest bardzo ważne dla tych wszystkich, którzy projektują (przeprojektowują) gry i sterują nimi.
Przykłady różnych gier o zasoby zawiera książka Gry o innowacje [Koźmiński, Oblój, 1983]. Zespół kierowany przez A.K. Koźmińskiego zdefiniował w trakcie badań empirycznych podstawowe reguły i strategie stosowane przez uczestników wybranych przedsięwzięć badawczo-produkcyjnych realizowanych w latach 1977-1980.
Szczególnie dokładnie zanalizowano strategie promotorów przedsięwzięć. Prowadziły one z jednej strony do następstw pozytywnych – nowych wyrobów, konstrukcji, technologii, z drugiej zaś – do skutków negatywnych, pasożytniczych w skali całej gospodarki. Zasadnicze strategie określono jako:
– 1) strategię „wyjątków”,
– 2) strategię „małych kroków”,
– 3) strategię „rozmytych” procesów decyzyjnych.
Pierwsza z nich polegała na tworzeniu wokół problemu atmosfery wielkiej szansy po to, by w jak największym stopniu wyłączyć ten przypadek spod powszechnie obowiązujących reguł, zwiększyć liczbę sojuszników w ewentualnym przetargu i nie dopuścić do konfrontacji.
Druga – sprowadzała się do ograniczenia do minimum liczby zaangażowanych organizacji i osób oraz informacji emitowanych przez promotora danego przedsięwzięcia.
Trzecia – oznaczała tworzenie układów nadmiarowych, wciąganie wielu organizacji i osób w rozwiązywanie problemu w celu przesunięcia decyzji na wyższe szczeble, które właściwie powinny ją tylko zatwierdzić [Koźmiński, Obłój, 1983, s. 121 i nast.].
Leave a reply