Najłatwiejszą do stosowania w praktyce jest dominacja kulturowa. Nie wymaga ona szczególnych umiejętności, wiedzy ani skomplikowanych badań. Posiada jednak poważne wady może mianowicie wywołać niekorzystne zjawiska społeczne, jak opór i konflikty, ograniczony wzrost efektywności, małe zaangażowanie pracowników. Wiąże się także z niewykorzystaniem potencjalnych możliwości, jakie stwarzają kultury inne niż własna.
Kompromis kulturowy zwiększa akceptację społeczną odmiennych praktyk, filozofii i wartości. Umożliwia także wykorzystanie silnych stron różnych kultur, choć – niestety – zwykle w stopniu zbyt małym. Jest bowiem wynikiem koncentracji na „bezpiecznych” obszarach podobieństw, nasyconych rozwiązaniami „uśrednionymi”.
Współpraca kulturowa prowadzi do najpełniejszego wykorzystania zróżnicowanych możliwości transferu tego, co najbardziej wartościowe u innych. Jej rezultatem może być powstanie nowej kulturowej jakości, przejawiającej się między innymi w większej otwartości, tolerancji i innowacyjności, które są tak ważne we współczesnych organizacjach. Proces wdrażania systemu zarządzania opartego na tym modelu jest pracochłonny, długotrwały i kosztowny. Nad wypracowaniem i wprowadzaniem nowych rozwiązań musi czuwać osoba kompetentna i doświadczona, stale współpracująca z innymi uczestnikami organizacji. Pamiętamy: w tym przypadku zawsze szczególnie ważne jest osiągnięcie równowagi pomiędzy precyzją, jednoznacznością i spontanicznością zmiany.
Menedżerowie powinni wystrzegać się w sytuacjach międzykulturowych dwóch skrajnych postaw: etnocentryzmu i policentryzmu [Daniels, Radebaugh, 1989].
Leave a reply