Z punktu widzenia przedsiębiorstwa największe znaczenie miało jednak szkolenie zawodowe. W 1925 r. utworzono przy fabryce Szkołę Młodych Ludzi, kształcącą terminatorów w wieku 14-17 lat. W okresie późniejszym powstały w niej: Zasadnicza Szkoła Techniczna i Zasadnicza Szkoła Handlowa. Wszyscy terminatorzy, bez względu na miejsce zamieszkania, byli zobowiązani mieszkać w internacie szkoły i zarabiać na swoje utrzymanie w czasie trzyletniej nauki. W internacie obowiązywała dyscyplina wzorowana na wojskowej. Zorganizowano także oddzielnie szkolenie dła nowych pracowników z „wolnego naboru”. Objęto nimi nie tylko pracowników produkcyjnych, ale także sprzedawców w punktach handlowych.
Głównymi obszarami działalności typowo socjalnej przedsiębiorstwa było zapewnienie pracownikom mieszkań, organizacja sklepów przyfabrycznych i stołówek (z cenami niższymi od 10 do 25% niż gdzie indziej), organizacja opieki zdrowotnej, czasu wolnego, pomocy w opiece nad dziećmi. W 1912 r. Bata wybudował na koszt przedsiębiorstwa pierwsze małe domki, traktując je jako ważny czynnik motywacyjny. W 1924 roku utworzono w przedsiębiorstwie Oddział Zdrowia – zakładowe ambulatorium. W 1925 r. wybudowano tzw. Dom Opieki Socjalnej z poradnią zdrowia, żłobkiem, pomieszczeniami dla Szkoły Młodych Matek oraz izbą porodową. W 1927 roku ukończono budowę budynku centralnego i jednego z pomocniczych pawilonów własnego szpitala. W 1926 roku z okazji pięćdziesiątej rocznicy urodzin Tomasza Baty utworzono fundusz dla dzieci pracowników firmy. Otrzymywali oni (z chwilą urodzin) książeczkę oszczędnościową z wkładem 1000 koron, uzyskując prawo podjęcia pieniędzy po ukończeniu 24 lat życia lub zawarciu związku małżeńskiego. Wkład przez czas pracy któregoś z rodziców w firmie był oprocentowany w wysokości 10%. W przypadku odejścia rodziców z przedsiębiorstwa książeczkę deponowano w banku.
Leave a reply