Niekiedy pojęcie „rynek globalny” rezerwuje się dla krajów tzw. triady: Ameryki Północnej, UE i Japonii [Ohmae, 1985], Obszar ten zamieszkuje ok. 15% ludności świata. Tutaj wytwarza się ponad połowę światowego dochodu narodowego brutto, tutaj prowadzona jest najostrzejsza walka konkurencyjna. Podstawowymi cechami zarządzania globalnego są:
– 1) globalna kooperacja dla globalnej konkurencji,
– 2) zarządzanie dynamiczne (high-speed management),
– 3) struktury globalne,
– 4) równoległa gra polityczna [Koźmiński, 1987],
Współzawodnictwo w skali świata wymaga dziś wysokiego poziomu nakładów, innowacyjności oraz talentu i intuicji menedżerskiej. Tradycyjnie funkcjonujące korporacje, zdobywające rynki „w pojedynkę”, nie mają szans na pokonanie konkurencji globalnej. Konieczna jest gotowość i umiejętność zawiązywania bezpośrednich sojuszy ponad granicami państw i narodów. Taka globalna kooperacja dla globalnej strategii – strategiczne partnerstwo (strategie partnership) – polega na tym, że:
– a) przedsiębiorstwa rozwijają na arenie międzynarodowej wspólną strategię w celu uzyskania pozycji dostawcy czy producenta unikatowych wyrobów,
– b) partnerzy wspólnie wykorzystują swoje silne strony,
– c) osiągnięte porozumienie jest globalne, nie ogranicza się do jednego kraju czy grupy państw,
– d) partnerstwo jest zorganizowane w poziomie i przybiera takie formy, jak: wymiana technologii, wspólne działania w sferze badań i rozwoju, gospodarowanie wspólnymi zasobami,
– e) przedsiębiorstwa partnerskie rywalizują ze sobą na rynkach nie objętych współpracą.
Leave a reply