Całościowy przegląd wszystkich celów, zadań i ich realizacji. Przeprowadza się go raz na rok, dokonując ogólnej oceny funkcjonowania organizacji i – co wyróżnia ten przegląd od innych – ocenia się możliwości każdego kierownika i jego potrzeby w zakresie podwyższania kwalifikacji. W rezultacie tworzy się plan rozwoju kadry kierowniczej i awansów oraz wyciąga wnioski dotyczące polityki placowej. I znów pojawiają się nowe cele, zadania, możliwości – rozpoczyna się nowy cykl ZPC.
Zarządzanie przez cele jest „nasycone” oddziaływaniami „miękkimi”. Jest systemem wzajemnych uzgodnień w organizacji. Warunkiem jego powodzenia jest dominowanie w instytucji demokratycznego (integratywnego) stylu kierowania (zarządzania).
Zanim podsumujemy ujęcie systemowe w teorii organizacji i zarządzania, podkreślmy raz jeszcze: systemowcy starają się wykorzystać dorobek różnych nauk oraz dorobek różnych podejść do problemów organizacji. Sięgają do klasyków i zwolenników human relations. Wiedzą, że w większości przypadków muszą rozwiązywać takie same problemy jak te, z którymi borykali się ich poprzednicy, że muszą wprowadzać w życie to, co postulowali inni. Aby uniknąć powtórzeń, w poniższym podsumowaniu „ograniczamy różnorodność” podejścia systemowego i przedstawiamy jedynie to, co stanowi jego specyfikę [Zawiślak, 1975, s. 64-65, 97], '
Podstawowe problemy: zagrożenie trwania organizacji jako całości, zbyt mała elastyczność systemu (adaplacyjność), trudności z rozwojem.
Leave a reply