Zasada narodowego traktowania

Zasadą narodowego traktowania, która stanowi, że zagraniczni oferenci, produkty i usługi nie mogą być traktowane „mniej korzystnie” niż krajowe podmioty i towary przykładowo: jeżeli jedno państwo określi krajowe podmioty zamawiające poprzez sformułowanie, że „wszystkie organy władzy wykonawczej” objęte są zakresem Porozumienia, to oznacza, że jeżeli jakikolwiek z tych podmiotów prowadzi procedurę przetargową w celu udzielenia zamówienia i akceptuje oferty składane przez krajowych przedsiębiorców, to jednocześnie nie może odrzucić oferty przedstawionej przez dostawcę z innego państwa-strony Porozumienia.

Listy podmiotów zamawiających włączone do Załącznika I nie mają charakteru stałego. Artykuł XXIV ust. 6 (b) GPA upoważnia państwa do wycofania dowolnych jednostek wcześniej umieszczonych na liście, w wypadku gdy wpływ lub kontrola państwa nad tym podmiotem została w rzeczywistości „wyeliminowana”. W przypadku sprzeciwu którejkolwiek ze stron Porozumienia konflikt może być rozstrzygnięty w drodze konsultacji lub w ramach systemu procedur dotyczących rozstrzygania sporów zgodnie z postanowieniami art. XXII GPA.

Podsumowując można stwierdzić, że wspólnotowe regulacje prawne odeszły od systemu określania zakresu podmiotowego dyrektyw za pomocą list z umieszczonymi na nich nazwami konkretnych podmiotów na rzecz sformułowania ogólnej definicji „zamawiającego”. Taka forma powoduje większą elastyczność i jest odporna na zmiany w liczbie lub nazwach krajowych podmiotów zamawiających. Listy pełnią rolę uzupełniającą. Natomiast system wprowadzony przez Porozumienie opiera się w zasadzie jedynie na krajowych listach skatalogowanych w odpowiednich Aneksach, które to listy jak sugeruje art. 1 Porozumienia mają charakter wyczerpujący.