Porozumienia typu zamówień ramowych

Inna jest sytuacja tego rodzaju porozumień pod rządami dy-rektywy sektorowej 93/3 Jak poprzednio wspomniano wśród porozumień tego typu można wyróżnić tzw. zamówienia ramowe

– prawnie wiążące porozumienia, na mocy których dostawca zo-bowiązuje się dostarczać produkty określonego rodzaju na rzecz zamawiającego, a zamawiający zobowiązuje się za nie zapłacić. Umowy takie nie określają szczegółowo ilości towaru jaki w czasie obowiązywania porozumienia ma być dostarczony zamawiającemu

– dostawca zaopatruje go w razie zaistnienia takiej potrzeby. Umowy tego typu uznane za zamówienie muszą być udzielane w drodze procedur określonych w dyrektywie 93/38, jednak już poszczególne dostawy w ramach takiego ramowego porozumienia nie są uznane za odrębne zamówienia, a jedynie za realizację zobowiązań wynikających z przedmiotowej umowy. Ograniczenia dopuszczalności zawierania takich porozumień mogą być związane z czasem trwania takiej umowy (powinien być on rozsądny i uzasadniony ekonomicznie), bowiem zbyt długie związanie zamawiającego z danym kontrahentem eliminuje udział innych dostawców na rynku zamówień publicznych. Uzgodnienia takie mogą być również przedmiotem ograniczeń wynikających ze wspólnotowych uregulowań dotyczących prawa konkurencji.

Drugim typem takiego ogólnego porozumienia jest tzw. po-rozumienie ramowe, zdefiniowane w art. 1 ust. 5 dyrektywy 93/38 jako umowa pomiędzy jednym z zamawiających a jednym lub większą liczbą dostawców, wykonawców lub usługodawców, której celem jest ustalenie warunków dotyczących zamówień, które mają zostać udzielone w danym czasie. Treścią takich warunków może być: cena, miejsce dostawy, przewidywanie ilości lub inne potrzebne na danym etapie ustalenia. W zasadzie umowa ramowa powinna obejmować wszystkie warunki wzajemnej współpracy z wyjątkiem podania ilości towaru czy usług oraz terminów kolejnych dostaw.