Jedność rozkazodawstwa, zgodnie z którą każdy pracownik powinien otrzymywać polecenia tylko od jednego przełożonego. Jednolitość kierownictwa, postulująca, by w każdym zespole był tylko jeden kierownik i jeden plan realizowany przez wszystkich.
Podporządkowanie interesu osobistego interesowi ogółu, z zastrzeżeniem, że: „Trzeba jednak szukać możliwości pogodzenia tych dwóch interesów, które są wprawdzie różne, jednak równie godne poszanowania” [Fayol, 1947 Kurnal, 1972, s. 293-294],
Wynagrodzenie, które powinno być sprawiedliwe i jednocześnie zadowalające dla pracownika i pracodawcy, zadowalające, czyli nagradzające celowe wysiłki i zachęcające personel do wydajnej pracy, ale nie przesadnie wysokie.
Centralizacja – konieczna i ograniczona zarazem. „Kwestia centralizacji lub decentralizacji jest sprawą umiaru, sprawą znalezienia rozwiązania, które byłoby najkorzystniejsze dla przedsiębiorstwa. […] Stopień centralizacji powinien być zmienny, zależnie od potrzeb” [Fayol, 1947 Kurnal, 1972, s. 302-303].
Hierarchia, czyli takie uporządkowanie struktury organizacyjnej, które ustala stosunki nadrzędności i podporządkowania, a mówiąc inaczej – wprowadza podział na przełożonych i podwładnych, oraz określa tzw. drogę służbową. Rozumiemy przez nią ściśle wyznaczoną kolejność komunikowania się „w pionie”. Stosowanie drogi służbowej jest, zdaniem Fayola, niezbędne do zapewnienia jedności rozkazodawstwa. Niestety, wiąże się często z długim czasem załatwiania spraw. Czas ten można jednak skrócić stosując tzw. kładkę (most) Fayola. Polega ona na bezpośrednim ,,poziomym” komunikowaniu się upoważnionych do tego pracowników różnych komórek organizacyjnych.
Leave a reply