Niemcy są formalistami, cenią sobie grzeczność i uprzejmość, preferują formę „Herr”, z podaniem tytułu lub stanowiska. Nie lubią szybkiego podejmowania decyzji. Dotrzymują słowa i można na nich polegać. Poczucie humoru Niemców może być dla obcokrajowców trudne do zrozumienia. Dla Niemców negocjacje są sprawą poważną i nie ufają rozmówcom, którzy sprawiają wrażenie „beztroskich”, jak to ma często miejsce w przypadku Amerykanów, dla których uśmiech, swoboda i pogoda usposobienia są ważne i na miejscu niemal wszędzie.
Francuzi są przyjacielscy, mają duże poczucie humoru, chętnie operują symbolami (często historycznymi), które mogą być dla innych nacji niezrozumiałe. Nie są zorientowani na współzawodnictwo, niechętnie widzą ludzi agresywnych i nadmiernie przebojowych. Nie przekonują ich fakty. Są bardzo emocjonalni i nie stronią od konfliktów. Negocjatorzy francuscy często reagują emocjonalnie i stosują chwyty teatralne. Wprowadzają w ten sposób w zakłopotanie lub w błąd zagranicznych partnerów. Amerykanie spotkawszy się z reakcją tego typu niejednokrotnie wpadają w panikę. Francuzi po mis- torzowsku wyciągają z tego korzyści dla siebie, albo – co cudzoziemca zdumiewa jeszcze bardziej – nie czynią tego, delektując się jedynie swoją przewagą [Burt, 1984],
Zarządzanie międzykulturowe poszukuje skutecznych rozwiązań problemów
Zarządzanie międzykulturowe jest dziedziną, do której sięga się także, gdy menedżerowie z jednego kraju pragną nauczyć się nowych metod i technik działania od efektywnych kolegów z innych państw. Jest to sfera edukacyjna. Niegdyś cały świat uczył się zarządzania od Amerykanów. W początku lat osiemdziesiątych zapanowała „moda” na japoński styl zarządzania. Wielu badaczy i praktyków poszukiwało odpowiedzi na pytanie: „Dlaczego Japończycy osiągają tak niezwykłe sukcesy w biznesie?”. Wielu autorów starało się zaproponować sposoby przystosowania rozwiązań japońskich do specyfiki innych krajów. Dotyczyło to i nadal dotyczy przede wszystkim USA. Ciągle utrzymuje się także duże zainteresowanie teoretyków i praktyków zarządzania krajami Azji Południowo-Wschodniej, a także Skandynawią i Niemcami.
Przykładem koncepcji adaptującej japoński styl zarządzania do warunków przedsiębiorstwa amerykańskiego jest teoria Z W. Ouchi [Ouchi, 1982]. Autor definiuje i kontrastuje z sobą styl japoński („J”) i amerykański („A”), poszukuje modelu pośredniego („Z”), wykorzystującego japońskie doświadczenia i dającego się zastosować w przedsiębiorstwach USA. Model „Z” zawiera takie elementy, jak system awansu ,.zygzakowatego”, umożliwiający pracownikowi zdobycie ogólnej i pełnej wiedzy o organizacji, opracowanie filozofii organizacji, która byłaby angażująca i ważna dla wszystkich pracowników, projektowanie struktury organizacyjnej ułatwiającej i wymuszającej społeczną komunikację, współpracę oraz kontakt kierownictwa ze związkami zawodowymi itd.
Zarządzanie międzykulturowe poszukuje skutecznych rozwiązań problemów w wyżej wymienionych obszarach, a także w innych, takich jak wykorzystanie kultury narodowej (specyficznego zasobu) dla poprawienia efektywności zarządzania, poszukiwanie krajów interesujących z punktu widzenia inwestorów międzynarodowych itd.
Zanim przyjrzymy się jednak bliżej tej dziedzinie, musimy wyjaśnić podstawowe pojęcie, jakim jest kultura.
Leave a reply