Równolegle do kierunku przemysłowego, w ramach klasycznej teorii organizacji i zarządzania, rozwijał się drugi nurt badań skoncentrowany na naukowym opracowywaniu zasad działalności administracyjnej i bardziej ogólnych zasad organizacji. Jest on najczęściej określany jako kierunek administracyjny [Kurnal, 1979, s. 20], klasyczna nauka administracji [March, Simon, 1964, s. 58], szkoła uniwersalislyczna [Gliński, 1980] lub nurt uniwer- sałistyczy [Martyniak, 1989]. Efekty badań prowadzonych przez przedstawicieli tego kierunku, a zwłaszcza przez Henri Fayola i Maxa Webera, przedstawione zostały jako systemy zarządzania obejmujące swoim zasięgiem wyraźnie wyodrębnioną grupę urzędników administracji przemysłowej i tzw. administracji ogólnej.
Badacze administracji dążyli przede wszystkim do rozwiązania problemów, które można ująć następująco:
– 1) rozłączny podział pracy administracyjnej między poszczególne stanowiska i wyraźna specjalizacja w sferze zadań,
– 2) rozgraniczenie ściśle określonych kompetencji, niezbędnych do pełnienia poszczególnych funkcji,
– 3) budowa hierarchii funkcji i stanowisk oraz niesprzecznej sieci zależności między nimi,
– 4) utrzymanie dyscypliny w pracy administracji,
– 5) podporządkowanie interesu osobistego urzędników wymogom sprawnego funkcjonowania całej organizacji.
Leave a reply