Takie rozpoznanie ryzyka stanowi podstawę wyboru spośród różnych, obciążonych ryzykiem wariantów działania
– stworzyć odpowiednie proceduiy zarządzania ryzykiem w fazie operacyjnej projektu np. procedury zawierania umów sprzedaży/najmu, doboru dostawców etc.
Opracowana dokumentacja pozwala nam na identyfikację i ocenę skali ryzyka. Później istotną rolę odgrywa zarządzanie ryzykiem. W tym procesie szczególne znaczenie ma transfer ryzyka. W procesie transferu ryzyka poszczególne kategorie
J.Penc, Decyzje menedżerskie – o sztuce zarządzania ryzykiem. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa, s. 19 ryzyka, uprzednio rozpoznane w procesie analiz i tworzenia dokumentacji, powinny być przypisane tym stronom projektu inwestycyjnego, które są najbardziej predystynowane z racji swej specyfiki i dotychczasowych doświadczeń do jego poniesienia. Trzeba być świadomym, że sam transfer ryzyka jest efektem pewnego procesu, przebiega etapami. Najpierw należy jednak odpowiednio dobrać strony realizacji projektu inwestycyjnego. Głównymi kryteriami doboru tych stron powinna być analiza sytuacji ekonomiczno-finansowej danego podmiotu, analiza skali równoległego zaangażowania finansowego w inne projekty oraz analiza referencji z realizacji podobnych projektów w przeszłości, a także unikanie konfliktu interesów. Nie można bowiem przypisać odpowiedzialności firmom słabym finansowo, niesolidnym i bez doświadczenia lub bardzo już obciążonymi innymi projektami inwestycyjnymi. Innym problemem do rozwiązania jest trwałość związków danego podmiotu z projektem. Za wszelką cenę należy unikać możliwości szybkiego porzucenia projektu przez podmioty zaangażowane w jego realizację, w tym przez sponsorów bez znaczących dla nich konsekwencji finansowych. Równie istotne jest unikanie przedwczesnego transferu zysków z projektu. Jak mówiliśmy już wcześniej, sponsorzy projektu powinni być zobligowani do doprowadzenia projektu do końca (tzw. gwarancje ukończenia projektu).
Leave a reply