Artefakty kulturowe są widocznym wyrazem i konkretyzacją tradycyjnych wyobrażeń kultury. Każda kultura posiada swój system norm i wartości. Kultury różnią się od siebie, niekiedy bardzo znacznie, tym, co bywa w nich rozumiane jako „grzech” i „cnota”, co jest „dobre”, a co „złe”.

Stopień unikania niepewności jest wskaźnikiem wrażliwości społeczeństwa na zmiany, sytuacje nowe i trudne do przewidzenia. Wrażliwość ta przejawia się między innymi w dążeniach do zapewnienia stabilności zatrudnienia, nacisku na formalizację życia społecznego, wierze w pewniki oraz zapotrzebowaniu na absolutne prawdy i niekwestionowane autorytety. W wyróżnionej przez Hefstede grupie społeczeństw o dużym stopniu unikania niepewności znaleźli się mieszkańcy Panamy, Gwatemali i Malezji. Społeczeństwa

Rozpiętość kierowania jest to liczba podwładnych, którzy są (powinni być) podporządkowani bezpośrednio jednemu przełożonemu. Liczba osób podległych jednemu kierownikowi bezpośrednio i pośrednio to zasięg kierowania. Ustalenie właściwej liczby podwładnych jest bardzo ważne. Od tego bowiem, iloma osobami kieruje przełożony, zależy w dużym stopniu racjonalne wykorzystanie jego wiedzy i umiejętności. Wzmianki na ten temat znajdujemy już w Starym Testamencie, według którego Jetro radzi! Mojżeszowi: „a opatrz ze wszystkiego ludu męże potężne […] i postanów z nich tysiączniki, setniki, pięćdziesiętniki i dziesiętniki, którzy by lud sądzili na każdy czas, a cokolwiek będzie większego, niech odnoszą do ciebie, a sami tylko mniejsze rzeczy niech sądzą, iżby lżej było podzieliwszy ciężar między insze” [Pismo Święte, 1873, t. I, ks. ii, rozdz. XVIIII]. Jak widzimy, kwestia rozpiętości kierowania łączy się z tzw. delegowaniem uprawnień, piszemy o tym niżej.

Do rozwoju korporacji globalnych przyczyniają się następujące trendy o zasięgu światowym:

– 1) spadek udziału kosztu pracy bezpośredniej w kosztach całkowitych

Najłatwiejszą do stosowania w praktyce jest dominacja kulturowa. Nie wymaga ona szczególnych umiejętności, wiedzy ani skomplikowanych badań. Posiada jednak poważne wady może mianowicie wywołać niekorzystne zjawiska społeczne, jak opór i konflikty, ograniczony wzrost efektywności, małe zaangażowanie pracowników. Wiąże się także z niewykorzystaniem potencjalnych możliwości, jakie stwarzają kultury inne niż własna.

Można sporządzać rozmaite typologie ról organizacyjnych, przyjmując różne kryteria podziału. Na przykład, ze względu na pozycję w hierarchii można wyróżnić role kierownicze i wykonawcze, ze względu na funkcję pełnioną w systemie – role produkcyjne i administracyjne, te ostatnie zaś (produkcyjne i administracyjne) można podzielić na liniowe, sztabowe i pomocnicze [Koźmiński, 1974, s. 188-121].